Recensie Alexisonfire + Chickenhawk + The Computers

Op donderdag 28 oktober stond Alexisonfire in de Melkweg in Amsterdam. De aftrap die avond was voor The Computers. De vier heren, geheel uitgedost in het wit, spelen punk rock 'n roll met screamo vocalen. In de eerste instantie niet iets wat mij persoonlijk aantrekt, maar het optreden van The Computers is erg vermakelijk. De band is zeer goed op elkaar ingespeeld. Op verschillende momenten valt de muziek in bepaalde nummers even stil, om daarna weer stevig verder te gaan. Dit gaat iedere keer erg strak, zonder dat de bandleden elkaar daarvoor op hoeven te zoeken. Een duidelijk teken van een goede match van muzikanten.

Daarna is Chickenhawk aan de beurt. Het geluid van de band wordt, waar geen muziek gespeeld wordt, opgevuld met veel gitaargeronk en feedback, zodat het af en toe lastig te onderscheiden is of er nu een nieuw nummer begint of dat er een rustmomentje in een nummer zit. De mathcore-elementen worden zeer netjes uitgevoerd en Chickenhawk is duidelijk een band die z'n mannetje staat op het podium, maar weet verder niet te verrassen of te overdonderen.

De meeste mensen komen uiteraard voor Alexisonfire. Zodra de band begint barst het ook los voor in de zaal. Ik zag Alexisonfire in Münster in juni, waar zij in 45 minuten een geweldige set neerzetten. Vandaar dat ik ze nogmaals wilde zien en, wederom, de eerste 45 minuten waren leuk. De band speelt nummers als "Young cardinals", "Midnight regulations", "Old crows", waarbij het publiek goed los gaat. Alleen het stagediven gaat volgens zanger George Pettit niet helemaal goed. Nadat een paar dames twijfelachtig op het podium staan rond te kijken of ze kunnen springen gooit hij ze zelf het publiek in en laat daarna weten dat hij niet van dat soort stagediven hoort, maar dat men direct weer terug moet springen. De stagedivers daarop gehoorzamen netjes, hoewel niet iedereen dan ook gevangen wordt. Maar zo rond een uur in de set begint Alexisonfire een beetje op de auto-piloot te lopen, het contact met het publiek is gedurende de hele set al wat minimaal, de nummers worden nog wel goed gespeeld, maar het spannende en intense is er duidelijk af. De band sluit af met een encore met o.a. "The northern" en ".44 Caliber Love Letter".