Concertreview Madina Lake in De Lantaarn, Hellendoorn

Op het moment dat ik De Lantaarn in Hellendoorn binnen loop valt één ding gelijk op, het merendeel van het publiek is én vrouw én onder de achttien. Hoofdact Madina Lake trekt dus wel een bepaald soort publiek. Daardoor lijkt opener Chiraw, winnaar van de Metal Bash, in eerste instantie een vreemde eend in de bijt. Maar het publiek is erg gewillig en onthaalt de band met veel enthousiasme. Chiraw, die metal speelt met veel screams en af en toe cleane zang, speelt weer een goede strakke set vanavond. De band weet goed wie haar publiek is en weet zich daar ook helemaal naar te zetten. Binnen no time heeft de band het publiek voor zich gewonnen en ontstaat er een zelfs een 'pit'. Een erg goede band die gewoon weet hoe je een goede show in elkaar zet. Complimenten!

Daarna is het de beurt aan My American Heart. Voor mij een onbekende band. Voor het concert natuurlijk even ingeluisterd op myspace. Daar komt de band tamelijk rustig over en ik vroeg mij af of deze band na het geweld van Chiraw niet een beetje in het niets zou verdwijnen, maar My American Heart verrast. De band bezit over muzikanten met een overdosis aan energie (vooral de bassist) en de live-sound is een stuk heftiger dan de opnames op myspace. Het is jammer dat deze band na een half uur er al weer op moet houden, maar anderzijds lijkt iedereen ook wel klaar voor het Madina Lake concert. Daarnaast is het ook jammer dat de CD van deze band nog niet beschikbaar is in Europa, waardoor deze dan ook niet verkocht mocht worden bij de merchandise. Een jonge band om in de gaten te houden.

Madina Lake komt uit Chicago en stond onlangs nog op de Project Revolution Tour met Linkin Park en My Chemical Romance. In Amerika is deze band al groot, maar hier in Europa moeten nog heel wat zieltjes gewonnen worden. Nathan Leone (vocalen) laat dan ook erg vaak weten hoe geweldig het hier is en dat dit beter is dan de Project Revolution tour. Dat valt te betwijfelen, maar goed, Madina Lake probeert vanavond veel vrienden te maken. De band komt op met "Adalia", waarbij de zang af en toe lastig te horen is. Vooral tijdens de eerste helft van het concert zijn de vocalen hier en daar zwak. De hoge tonen op het album worden vermeden en de zanger is zo druk bezig met mensen het podium op trekken dat het lijkt of de band af en toe vergeet dat 'sound' ook wel belangrijk is naast het bouwen van een feestje. De speeches en grote met papier snippers gevulde ballonnen zorgen voor een goede sfeer maar kunnen niet verbloemen dat de band een beetje mager klinkt. Ook het nummer "House of cards" (waarom geen band meedraaien voor de piano-stukjes?) komt lang niet zo sterk naar voren als het op het album klinkt. De tweede helft van het concert wordt al een stuk beter. Vooral het nummer "Pandora" klinkt sterk. Seth van The Audition is een waardige invaller voor Mateo en speelt een goede set. Mateo kon vanwege visum problemen niet de EU in. (zie ook bericht eerder deze week op Rockascene).
Vreemd is dat de band steeds aanmoedigt om op het podium te komen en terug te springen in het publiek, terwijl er misschien 30 á 40 man vooraan staat, waaronder voornamelijk kleine tienermeisjes. Als Nathan daarna besluit zelf in het publiek te springen gaat het mis. Hij springt te ver, landt op wat handen, en stuitert daarna verder en valt op de grond midden in gebroken glas. Zijn hand bloedt behoorlijk, maar hij lacht en staat al gauw weer op het podium. Dat was hij onderhand wel gewend, zegt hij. De band speelt in totaal nog net geen 45 minuten. Ze beloven bij het volgende bezoek langer te spelen en als hij vraagt of we er dan allemaal weer bij zijn schreeuwen bijna alle 'kids' ja. Missie geslaagd.