Recensie 36 Crazyfists + Poison The Well + Gwen Stacy in Atak, Enschede

Gwen Stacy was gisteravond de band die mocht aftrappen vanavond. Het is niet de band waar de meeste mensen voor komen, maar zanger Geoff Jenkins probeert iedereen toch zoveel mogelijk naar voren te krijgen en betrekken bij het optreden. De band speelt een set van een half uur waarbij het voornamelijk lijkt op een aaneenschakeling van breaks, de één nog trager dan de ander. Hierdoor klinkt het af en toe wat inwisselbaar, de vele losse snaren en dubbelbas met korte stiltes ertussen. Vooral de bas staat in het begin hard, waardoor de gitaarpartijen ook amper doorkomen. Bassist Brent Schindler doet de tweede (cleane) stem, maar komt niet goed door. De zanglijnen zijn live niet zo lang als op het album en niet zo helder. Gwen Stacy is een Christian band, maar de opmerking "We love Jesus and if you don't like that you can flip us off right now" is niet echt nodig. Behalve de sound is er niet zoveel op te merken aan deze band, maar het optreden is ook niet bepaald indrukwekkend.

Daarna wordt het podium vrij gemaakt voor Poison The Well. Deze band weet op haar albums altijd een aparte sfeer vast te leggen, met een aparte sound. De grote vraag is dan ook hoe dit live terug komt. De band doet het erg goed live. De sound is erg lekker en komt goed overeen met wat op het album te horen is. Zanger Jeffrey Moreira blijkt een sympathieke frontman. Zijn scream is sterk, maar zijn cleane vocalen komen amper over. Gitarist Brad Clifford heeft zich vorig jaar bij PTW gevoegd, maar is nog maar weinig aanwezig op het podium. Half achter de speakers en vooral achter zijn haar verborgen speelt hij met een verveelde blik de hele set. De rest van de band is wat meer in beweging. De set die jammer genoeg maar een half uur is, is behoorlijk gevarieerd wat nummers betreft. De band weet live de sound van de albums redelijk waar te maken, maar steunt wat mij betreft qua podiumpresentatie toch voornamelijk op Moreira.

Als laatste is 36 Crazyfists aan de beurt. Zanger Brock Lindow laat direct zijn scream horen. Die klinkt erg goed. Maar ook zijn cleane (zeer herkenbare) vocalen klinken erg sterk en komen goed over. De band beukt er vanavond toch wel het hardst op los, vooral drummer Thomas Noonan drumt alsof het drumstel die avond nog kapot moet. Het A4-tje op het drumstel dat waarschuwt voor rondvliegende drumstokjes is dan ook niet voor niets. Hier en daar vliegen zijn drumstokken in het rond, soms naar achteren, soms het publiek in. 36 Crazyfists weet het publiek goed te vermaken en laat het publiek regelmatig stukken meezingen, wat dan ook gretig gebeurt, want dit feestje komt men voor. De set van vanavond bestaat uit zowel oudere als nieuwe nummers. Tracks als "elysium", "The All Night Lights" en "I'll go until my heart stops" komen voorbij, waartussen Lindow constant checkt of iedereen het nog wel naar zijn zin heeft. Na zo'n 40 minuten verdwijnt de band achter het podium om nog één maal terug te komen voor het nummer "Slit wrist theory". 36 Crazyfists is duidelijk aanwezig, heerst op het podium en is zeker de beste band deze avond.