Recensie Alice In Chains - Melkweg

Gisteravond stond Alice In Chains in de Melkweg. Ondanks dat het nieuwe album van de band nog niet uit is, was de show al behoorlijk snel uitverkocht. Ik heb geen idee wat ik moet verwachten van deze band. Enkele jaren geleden werd er hier en daar al wat opgetreden, maar dat heb ik aan mij voorbij laten gaan. Een half uur later dan gepland komt de band het podium op. Het eerste wat opvalt is natuurlijk de nieuwe zanger William DuVall. Hij is lang, slank, heeft een afro-kapsel en ziet er voor zijn 41 jaar behoorlijk jong en energiek uit. Het lijkt allemaal wat in contrast te staan met de sound en teksten van Alice In Chains, maar wat doet het er toe. Nee, het is geen Layne Staley, maar hij komt wel in de buurt en heeft toch een eigen sound. Toch zul je zien dat er genoeg mensen zijn die hierop af zullen knappen.

De band opent met “Rain when I die”. Alice In Chains klinkt direct

goed, het geluid is lekker. Hierna volgen “Angry chair” en “Man in the box”, waarbij bij het laatste nummer duidelijk wordt dat lange uithalen geen enkel probleem zijn voor DuVall. Op dat moment ben ik dan ook helemaal overtuigd van zijn stem.

In totaal speelt Alice In Chains die avond 17 nummers, waarvan 3 nieuwe nummers. Na “Them bones” en “Dam that river”, welke allebei zeer overtuigend gespeeld worden, speelt de band het

nieuwe nummer “A looking in view”. Deze track is al enige tijd uit en klinkt live ook gewoon erg goed. Het is een tamelijk lang nummer, maar mij stoort het live absoluut niet. De andere nieuwe nummers waren “Acid bubbles”, welke vanwege de omslag halverwege het nummer toch nog wel interessant bleek te zijn, en “Check my brain”. (Deze nummers zijn inmiddels op YouTube terug te vinden). Het nummer “Nutshell” wordt opgedragen aan “another member of Alice In Chains” (Layne Staley).

De nummers klinken allen stuk voor stuk erg goed. Gitarist Jerry Cantrell neemt af en toe koppositie voor zijn solos. De ene keer staat hij vooraan in de spotlights, de andere keer zakt hij door zijn knieën op de grond. Het publiek weet de solos wel te waarderen, want deze worden met applaus ontvangen. Zij stemgeluid is vanavond ook erg goed. Samen met DuVall klinkt het allemaal ouderwets lekker. Met weinig moeite haalt Cantrell het stemgeluid van de albums makkelijk naar voren. En dat geldt eigenlijk voor het hele geluid van de band vanavond.

Een paar keer vraagt de band hoe het gaat met de mensen in Amsterdam. Naast het zichzelf voorstellen, blijft de communicatie met het publiek beperkt. De fans vooraan worden wel beloond met plectra en drumstokjes. De band is daarin wel heel persoonlijk, wat voor de fans vooraan natuurlijk erg leuk is. Na iets meer dan een uur verdwijnt de band om vervolgens weer terug te komen voor een encore van drie nummers. De afsluiter is “Rooster” waarbij aan het einde samen met publiek het “woo-hoo-hoo-hoo” gedeelte te zingen. Hiermee sluit Alice In Chains een wat mij betreft goed concert af. Niet te veel show, maar muzikaal precies dat weten te brengen waar iedereen op zit te wachten.

Setlist:

1. Rain When I Die

2. Angry Chair

3. Man in the Box

4. Them bones

5. Dam That River

6. A Looking In View

7. We die young

8. Nutshell

9. Love, Hate, Love

10. Sludge Factory

11. Acid Bubble

12. Again

13. It Ain't Like That

14. Would

Encore:

15. Check My Brain

16. Junkhead

17. Rooster