Recensie Devildriver, Behemoth, Scar Symmetry, Arsis - Atak

Gisteravond trok het Neckbreakers Ball door Enschede. Vier bands vulden die avond het podium van Atak.

De aftrap was voor Arsis. Deze band uit Amerika speelt death metal met behoorlijk technische riffs. Als Arsis begint te spelen is er nog maar amper publiek, maar dat maakt de band niet veel uit. James Malone maakt indruk door behoorlijk pittig riffs te spelen en tegelijkertijd zijn vocalen sterk neer te zetten. De andere leden doen voornamelijk hun ding, maar lijken er wel veel plezier in te hebben. Het is een tijd geleden dat ik zo’n heavy band zo spontaan en vriendelijk over zag komen op het podium. Arsis klinkt strak, de solos komen er goed uit en klinken ook lekker in de mix van het geheel. Langzaam vult de zaal dan ook, maar voor de meeste mensen geldt wel dat ze alleen de laatste 10 minuten van het concert hebben gezien. Maar voor wie Arsis niet kent is dit genoeg om een idee te krijgen van de rest van het half uur dat de band speelt. De rest van de avond is de band zoals ze zelf al zeiden bij de merchandise te vinden waar ze fans ontmoeten.

De tweede band die avond is Scar Symmetry. Op dat moment is de zaal dan ook goed gevuld. Deze formatie uit Zweden heeft twee zangers. Robert Karlsson doet voornamelijk de grunts, maar zingt af en toe clean mee met zanger Lars Palmqvist, die de cleane zang doet en af en toe de background grunt pakt. Palmqvist klinkt zeer goed en laat horen dat hij echt kan zingen. De sound ligt dan ook echt tegen dat van hun albums aan. Karlsson grunt naar behoren, maar zijn cleane zang komt slecht door en soms helemaal niet. De beide heren zijn echt de trekkers van de band. De twee gitaristen spelen heavy melodische riffs en wisselen elkaar af met solos. Eén ding valt in ieder geval wel op, ik heb in alle concerten die ik heb gezien nog nooit zo’n statische drummer gezien. Henrik Ohlsson drumt alsof ‘het moet’ en hij zich enorm verveelt. Scar Symmetry speelt een goede set, waarbij de band qua performance een beetje doet denken aan landgenoten Sonic Syndicate, met name doordat de twee zangers vooral bezig zijn en de gehele band trekken en zij die afwisseling van clean en grunts zo in hun nummers gooien dat alles heavy klinkt, maar steeds melodisch.

Behemoth speelt deze avond niet als laatste, maar mag als derde aan de slag. Deze band uit Polen bestaat al 18 jaar, maar dit is de eerste keer dat ik ze live zie. Behemoth maakt deze avond een sterke indruk. Het concert duurt een dikke vijftig minuten en verveelt eigenlijk geen moment. De drie gitarist Adam "Nergal" Darski, Tomasz "Orion" Wróblewski en Patryk "Seth" Sztyber lijken echt een eenheid te vormen. Dit komt terug in de manier waarop ze gezamenlijk het podium heersen of elkaar opzoeken voor samenspel. Terwijl Darski zijn vocalen op de zaal los laat nemen de andere twee gitaristen regelmatig op de voorgrond plaats, wordt er met de vuist gezwaaid om het publiek mee te krijgen en wordt er hevig met het lange haar gezwaaid. Het contact met het publiek is er zeker, maar altijd met een lekker arrogante attitude van de band. De show zit wat dat betreft dus erg sterk in elkaar. Opvallend is de indrukwekkende drumkit van Zbigniew Robert "Inferno" Promiński, die dan ook nog een moment krijgt om ons van een korte drumsolo te voorzien terwijl de rest van de band even naar achteren verdwijnt. Met veel metalgeweld werkt de band door een vooral aan het einde gevarieerde setlist. Een zeer sterk optreden van Behemoth.

Als laatste is het de beurt aan Devildriver. De band bracht onlangs nog het album “Pray for villains”. Als de band aftrapt is de sound nogal kaal en schel. Vooral de drums klinken dan sterk door en zanger Dez zelf. Voordat het nieuwe materiaal gespeeld wordt komen eerst de nummers “End of the line”, “Not all who wander are lost” en “Nothing’s wrong” voorbij. Op dat moment bouwt het feestje zich eigenlijk vanzelf en hoeft de band erg weinig te doen. Dan is het tijd voor nieuw materiaal met “Pray for villains”. Tegen die tijd is het geluid ook al een stuk beter. Tussen de nummers door is er weinig adempauze. Vooral in het begin is het ene nummer nog maar net af wanneer het volgende nummer al start. Devildriver beukt de rest van de avond strak door, pakt veel ouder materiaal (drie van ieder album, vier van eerste album), en krijgt hier en daar een circle pit op gang. Dez klinkt lekker rauw qua stem. De band sluit opvallend af met de catchy track “I dreamed I died”. Vooral voor de fans van het eerste uur dus een goed concert met weinig fratsen.

Setlist Devildriver:
End of the Line
Not all who Wander are Lost
Nothing's Wrong
Pray for Villains
Clouds over California
Fate Stepped In
I Could Care Less
Hold Back the Day
Back with a Vengeance
Before the Hangman's Noose
These Fighting Words
Meet the Wretched
I Dreamed I Died