Review Black Stone Cherry in Melkweg

Gisteravond stond er rond half acht een enorme rij voor de Melkweg in Amsterdam voor Epica en Delain. Gelukkig was dat niet mijn rij, want voor het concert waar ik heen ging was er niet eens een rij. Dat zei echter niks over wat ons te wachten stond, want dat was een geweldige avond.

In het voorprogramma stond de band Serpico uit Schotland. Deze band was last minute toegevoegd als voor programma, waardoor het geheel ook nog eens eerder begon. Daardoor was de zaal ook nog maar voor een kwart gevuld toen de band aan haar korte set (20 minuten) begon. De zanger liet na twee nummers weten nogal last te hebben van zijn stem en dat was vooral in het begin goed te horen. De band speelt stevige rock en heeft best leuke nummers, zoals "400 blows to the head". Op 19 november zijn ze weer in Amsterdam.

De tijd tussen Serpico en de hoofdact Black Stone Cherry (BSC) is verbazingwekkend kort. BSC bracht vorig jaar een gelijknamig album uit dat gevuld is met stevig southern rock met southern blues invloeden. De band begint met het nummer "Rain wizard" (momenteel de single). Direct wordt duidelijk dat Chris Robertson hier vanavond alles waar gaat maken. Zijn stem klinkt sterk, helder en precies als op de CD. Beetje bij beetje begint duidelijk te worden dat achter het op zich al zeer goede album een geniale band schuil gaat. De nummers klinken erg goed en dat er nog meer is dan alleen nummers blijkt wel. Tijdens één van de nummers verdwijnt de hele band behalve de drummer, John Fred Young, achter de coulissen. Met alle spots op hem laat hij een paar minuten lang een geweldige drumsolo zien. Dat hebben we natuurlijk wel meer gezien, maar daarna gooit hij zijn stokken aan de kant en gaat met zijn handen verder. Het klinkt allemaal super, wat een traktatie van talent. Naast de nummers van de CD wordt er ook nog een nummer opgevoerd waarin de band haar southern blues invloeden terug laat komen. In één van de laatste nummers verdwijnt weer de hele band behalve gitarist Ben Wells, die een metalsolo van een paar minuten opvoert en daarmee zijn kunsten laat zien, gevolgd door een solopartij van Chris die weer terug op het podium is gekomen. Wanneer Chris soleert, is dat niet alleen met zijn handen, maar soleert zijn gezicht geheel mee. Deze jongens (want zo oud zijn ze nog niet) halen alles uit de kast vanavond om niet alleen hun nummers te spelen, maar daarnaast ook nog eens te laten zien wat echte muzikanten zijn en waar muziek nu echt om draait. En daar horen natuurlijk ook zaken bij als gitaar in de nek en soleren, gitaarspelen met de tanden, bassen door de drummer met zijn drumstokken op de basgitaar. Halverwege en tegen het einde zijn er natuurlijk ook nog de meezingers "Hell & higher water" en "Lonely train". Het publiek wordt tijdens de hele show bijna overal bij betrokken, waardoor het niet alleen een band is die al haar kunsten vertoond, maar ook nog eens een groot feest voor de ware fan. Ik kan niet anders concluderen dat dit een band is waar we nog veel van gaan horen, die zeker de moeite waard zijn om te zien en die gisteravond één van de beste concerten heeft gespeeld die ik dit jaar heb gezien.