Recensie Panic At The Disco in 013

Het eerste wat opvalt wanneer ik 013 binnenloop afgelopen vrijdag is het grote aantal fans tussen de 13 en 16. En dan vooral meisjes. Massaal wordt er gegild wanneer de lichten uit gaan. Enkele seconden later komen de mannen van Nailpin het podium op. De band begint gelijk met het nummer “Worn out” (wat ik persoonlijk één van hun sterkste nummers vind). De show spettert van alle kanten. Nailpin speelt met veel enthousiasme en weet het publiek binnen no time mee te krijgen. Ook speelt de band enkele nieuwe nummers van hun aankomende album “III”. De nummers klinken stevig en precies in het straatje van Nailpin. Het geluid van de band is goed en de vraag was dan ook eigenlijk direct of dit nog wel te overtreffen of in ieder geval te evenaren was voor de volgende band.
Deze opvolger was Black Gold. Ik had nog nooit van deze band gehoord. Deze band uit Brooklyn maakt rock waarbij de zanger op toetsen de band voornamelijk trekt. Denk niet aan Keane, maar meer indie rock. Het eerste nummer is toch wel even een anti-climax na het optreden van Nailpin. De zang klinkt nog niet lekker en het nummer waarmee ze beginnen is niet echt pakkend. Het leek dan ook een beetje raar dat deze band de brug moest slaan tussen Nailpin en de hoofdact die avond. Maar hoe verder we in het optreden kwamen, desto beter de zanger begon te zingen (hij bleek zelfs erg goed te kunnen zingen) en hoe leuker ook de nummers werden. Uiteindelijk duurde het optreden een half uur. Hoewel het publiek niet echt in beweging kwam, bleek Black Gold toch wel een leuk bandje.

Op het moment dat de lichten voor de derde keer uit gaan begint het gegil weer, ditmaal voor Panic At The Disco (PATD) uit Las Vegas. De band werd deze avond bijgestaan door de toetsenist/zanger van Black Gold op toetsen. Ik heb PATD op Lowlands 2005 gezien. Dat was hun eerste tour en toen al meteen in de grootste tent. De mannen (eigenlijk jongens) stonden er toen behoorlijk onwenning bij en speelden alles precies zoals het op het album klonk. Vanavond was het anders.
PATD begint met een intronummer waarin ze zingen dat het even heeft geduurd, maar weer terug zijn en dat we niet bang hoeven te zijn “we’re still the same band”. De andere nummers die avond werden in een uitgeklede versie gespeeld. Nummers met stevige gitaar werden met een akoestische gitaar gespeeld, minder toetswerk en (volgens mij) geen samples. Ik kan het eigenlijk niet anders omschrijven dan dat dit ‘puur’ PATD was. En dat was erg leuk om te horen. De nummers kwamen daardoor erg duidelijk over en de band leek er ook veel meer plezier in te hebben. Zanger Brendon speelde zelfs nog in zijn eentje een nummer akoestisch en dat klonk zeer goed. Binnenkort (21 maart) komt het nieuwe album uit van PATD en uiteraard werden er al enkele nummers van dit album gespeeld. Op het eerste gehoor klinken de nummers meer recht voor z’n raap dan het nummers op het debuutalbum. Daarbij gaat de band ook terug in de tijd naar rock ’n roll en Beatles, etc. PATD speelt ongeveer een uur (inclusief toegift) wat in zijn geheel nogal kort aandoet, maar speelt die avond een leuke show en laat zien over goede nummers te beschikken en meer te zijn dan die leuke video-clips.